ایمپلنت‌های مغزی که به افراد نابینا کمک می کند حروف را ببینند

گروهی از محققان اخیراً تلاش کردند از یک تکنولوژی جدید برای کمک به یک فرد نابینا در درک حروف و اشکال استفاده کنند.

این ایمپلنت، که به اندازه یک سکه است، اعصاب بینایی را دور می زند و در عوض باعث تحریک قشر بینایی مغز می شود.

در پایان مطالعه، شرکت‌کننده می‌تواند چندین حرف را شناسایی کند.

بر اساس گزارش خبرگزاری CDC، تقریباً 2 میلیون نفر از افراد بالای 40 سال در جهان نابینا هستند.

اگرچه در حال حاضر هیچ درمانی برای نابینایی وجود ندارد، این وسیله جدید ممکن است روزی راهی مفید برای افزایش استقلال افراد نابینا شود. ایمپلنت از یک الکترود برای ایجاد دید مصنوعی استفاده می کند.

اگرچه این دستگاه در مراحل اولیه توسعه بالینی است، اما اولین آزمایش روی یک شرکت کننده انسانی موفقیت آمیز بود.

این مطالعه نوآورانه توسط محققانی در اسپانیا انجام شد که با دانشمندان موسسه علوم اعصاب هلند در آمستردام و دانشگاه یوتا در سالت لیک سیتی همکاری داشتند.

ایمپلنت مغزی

در این مطالعه، محققان یک وسیله را مستقیماً در قشر بینایی مغز شرکت‌کننده کاشتند. قشر بینایی وظیفه پردازش اطلاعات بصری را بر عهده دارد. این وسیله شامل 96 میکروالکترود بود که از یک پایه سیلیکونی بیرون می‌آمدند.

محققان میگویند: “رویای دیرینه دانشمندان این است که اطلاعات را مستقیماً به قشر بینایی افراد نابینا منتقل کنند و در نتیجه یک شکل ابتدایی بینایی را بازیابی کنند.” با این حال، هنوز هیچ پروتز بینایی قشر به صورت واقعی وجود ندارد.

این مطالعه بیش از 6 ماه انجام شد و شامل یک شرکت کننده بود: یک زن 57 ساله که 16 سال قبل از شروع مطالعه نابینا شد.

هنگامی که دانشمندان دستگاه را ایمپلنت کردند، شرکت‌کننده چند هفته فرصت داشت تا بهبود یابد. قبل از اینکه محققان بتوانند آزمایش دستگاه را آغاز کنند، باید با شرکت‌کننده کار می‌کردند تا مطمئن شوند که او می‌تواند جرقه هایی که تیم می‌خواست به عنوان بخشی از دید به او نشان دهند، تشخیص دهد.

جلسات آموزشی معمولاً 5 روز در هفته، یک یا دو بار در روز و حداکثر 4 ساعت در هر جلسه برگزار می‌شد و به مدت 6 ماه ادامه یافت. دانشمندان یک جفت عینک مخصوص را با ایمپلنت همگام کردند تا بتوانند حرکات چشم شرکت کننده را ردیابی کنند.

در طول مطالعه، شرکت‌کننده توانست اشکال مختلف را در یک فضای مشخص شناسایی کند.

محققان دریافتند که درک لکه‌های نور برای شرکت‌کنندگان در زمانی که همزمان بیش از دو الکترود را تحریک می‌کنند، آسان‌تر است. فاصله بین الکترودهای محرک نیز نتایج را از نظر تشخیص حروف و شکل بهبود بخشید.

در پایان مطالعه، زمانی که تیم به طور همزمان تا 16 الکترود را در الگوهای مختلف تحریک کرد، شرکت‌کننده توانست حروف متعدد را شناسایی کند و حتی تفاوت بین برخی از حروف بزرگ و کوچک را تشخیص دهد.