مجلس شورای اسلامی لایحه ای را تصویب کرد که تاثیرات زیادی بر حقوق کاربران آنلاین و حریم خصوصی اینترنت خواهد داشت. این قانون که “طرح صیانت از حقوق کاربران فضای مجازی و تنظیم خدمات کلیدی آنلاین”، (اینترنت ملی) نام دارد، دسترسی به خدمات شبکه بین المللی، را به طور جدی محدود میکند و کنترل زیرساخت اینترنت ایران و مهمتر از همه دروازه‌های اینترنت را در اختیار نهادهای دولتی قرار می‌دهد.
این امر یک تحول بزرگ در ساختار کشور است که در آن قطع دسترسی به خدمات جهانی اینترنت می‌تواند بر تمامی حوزه‌های مربوط به جنبه‌های اجتماعی تاثیرگذار باشد. اما از طرفی در رویکرد‌های دیگر می‌تواند بسیاری از مشکلات دسترسی به اینترنت بومی را حل کند.
یکی از جنبه‌های تاثیر پذیر در این حوزه سلامت می‌باشد؛ در این مقاله به بررسی تاثیرات اینترنت ملی بر حیطه پزشکی و سلامت, پرداخته ایم. این تاثیرات ممکن گاهی مفید و گاهی ناخوشایند باشند.
اینترنت ملی و برنامه‌های کاربردی سلامت
بسیاری از فرآیندهای مرتبط با حوزه سلامت توسط اینترنت شکل می‌گیرند. یکی از نکات مثبت اینترنت ملی این است که, پهنای باند بیشتری را در سطح ایران شاهد خواهیم بود و در محیط‌های بالینی، اینترنت ملی ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی را بیش از پیش قادر میسازد تا به اطلاعاتی پزشکی افراد دسترسی داشته باشند که می‌تواند در تشخیص شرایط سلامتی یا تدوین برنامه‌های درمانی مناسب به آنها کمک کند. این اطلاعات می‌توانند پرونده بیماران، نتایج آزمایش و دستورالعمل‌های عملی را از اتاق معاینه در دسترس پزشکان قرار دهد.
با حمایت از معاملات مالی و اداری، نظارت بر بهداشت عمومی، آموزش حرفه ای و تحقیقات پزشکی، تا حدودی اینترنت ملی می‌تواند هزینه‌های مدیریتی مرتبط با مراقبت‌های بهداشتی را کاهش دهد، سلامت مردم کشور را بهبود بخشد، ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی را بهتر آموزش دهد و به بینش‌های جدیدی در مورد ماهیت بیماری‌ها کمک کند و بدین وسیله اینترنت ملی می‌تواند پا را از فعالیت‌های مرتبط با سلامت فراتر گذاشته و از ارائه مراقبت غیر مستقیم نیز پشتیبانی کند. اینترنت ملی می‌تواند به ارائه دهندگان خدمات پزشکی اجازه دهد تا با یکدیگر به صورت مجازی مشورت کنند تا در مورد برنامه‌های درمانی یا روش‌های جراحی بحث کنند.
طرح صیانت چه نواقصی در حوزه پزشکی دارد؟
اینترنت از مراقبت فردی بیمار در سطح جهانی پشتیبانی نمی‌کند و به مصرف کنندگان این امکان را نمی‌دهد تا خودشان اطلاعات مربوط به سلامت را برای ارائه به پزشکان در کشور‌های دیگر، جمع آوری کنند. چرا که برقراری ارتباط الکترونیکی با پزشکان، مراکز سلامت و سایر بیماران؛ و حتی برای دریافت مراقبت در خانه از طرف مراجع خارجی محدود خواهد بود.
اما قابلیت اینترنت ملی برای پشتیبانی از این برنامه‌ها بستگی به این دارد که آیا نیازهای فنی مربوط به ایجاد چنین ساختاری برآورده می‌شود و آیا زیر ساخت مناسبی برای مدیریت این حجم عظیم اطلاعات وجود دارد یا خیر. مانند هر سیستم فناوری اطلاعات دیگر، شبکه اینترنت ملی نیز نیاز به زیر ساخت مناسب و مدیریت ویژه دارد. در صورت فقدان یکی از عوامل ذکر شده، قابلیت‌های مهم این طرح بی‌فایده خواهند بود و طرح صیانت به طور کل برای تمام مردم مشکل آفرین خواهد بود.
اینترنت ملی و سلامت کاربران
سلامت کاربران فضای مجازی یکی از زمینه‌هایی است که می‌تواند به طور چشمگیری توسط اینترنت ملی تحت شعاع قرار گیرد. منظور از سلامت کاربران مجموعه ای از فعالیتهایی است که با هدف نقش آفرینی بیشتر این افراد در سلامت و مراقبت‌های بهداشتی انجام می‌شود. این فعالیت‌ها می‌توانند از توسعه ابزارهایی برای ارزیابی خطرات و مدیریت بیماریهای مزمن گرفته تا نظارت بر سلامت فردی هر شخص در خانه باشند.
ساختار مبتنی بر ارزش‌های دولتی اینترنت ملی, می‌تواند به عنوان یکی از مهمترین عوامل قطع دسترسی کاربران به مزایای سلامت مجازی باشد، زیرا کانال ارتباطی مناسبی را برای بخش کثیری از مردم فراهم نمی‌کند. علاوه بر این، در مقایسه با دیگر رسانه های ارتباطی مانند تلویزیون و رسانه‌های گسترده، بازخورد بالایی نخواهد داشت.
برنامه‌های مجازی مربوط به سلامت مصرف کنندگان که متکی به اینترنت ملی هستند، تغییرات قابل توجهی را در ساختار صنعت مراقبت‌های بهداشتی منعکس می‌کنند و حتی می‌توانند پیشرفت‌های شایانی را در این زمینه حاصل کنند. همزمان با پیشرفت‌های سیستم ارائه خدمات درمانی در بخش مجازی، با در اختیار داشتن اطلاعات مورد نیاز، مدت زمان مشاوره پزشکی به طور پیوسته در حال کاهش است و دسترسی پزشکان به اطلاعات قبل از ویزیت باعث می‌شود تا اتلاف وقت کمتری را شاهد باشیم.
اما اگر بیماران به طور مداوم بخواهند در برنامه درمانی خود تغییر انجام دهند یا اطلاعات پزشکی خود را عوض کنند، سیستم مختل می‌شود. در طرح صیانت جمع آوری اطلاعات فردی به نفع کاربران مجازی آگاه و مستقل است. همچنین در برنامه‌های مربوط به سلامت تلاش می‌شود تا بیماران را در تصمیم گیری‌های مربوط به مراقبت فعالانه مشارکت داده و آنها را قادر سازند تا کنترل بیشتری بر سلامت خود اعمال کنند.
در واقع، اینترنت ملی می‌تواند فرهنگ مراقبت‌های بهداشتی را از طرز فکری که در آن بیماران به عنوان دریافت کننده مراقبت در نظر گرفته می‌شوند به فرهنگی که در آن تمام افراد شریک مراقبت سلامتی هستند، تغییر دهد. در نهایت، پزشکان ممکن است بتوانند از اینترنت ملی برای دسترسی و به روزرسانی سوابق پزشکی شخصی خود یا دریافت مراقبت در خانه خود استفاده کنند که در ادامه راجع به این پرونده‌های اطلاعاتی بیشتر صحبت می‌کنیم.
اینترنت ملی و سوابق سلامت آنلاین
اینترنت ملی به عنوان وسیله‌ای برای دسترسی مستقیم کاربران به سوابق سلامت شخصی خود در حال برنامه‌ریزی شدن است. از لحاظ بحث پزشکی، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی پرونده‌های زیادی از بیماران از جمله: ثبت تاریخ و زمان مشاوره، تشخیص، نتایج آزمایشگاهی، نسخه‌ها و موارد دیگر را به صورت آنلاین حفظ کرده اند.
این سوابق توسط ارائه دهندگان مراقبت نگهداری می‌شود و تا حد زیادی کنترل می‌شود، اگرچه بیماران در برخی شهرها حق دارند سوابق خود را بررسی کرده و در صورت لزوم اصلاحاتی را پیشنهاد دهند. با این حال ، در دو سال گذشته ، تعدادی از وب سایت‌های جدید به کاربران اجازه داده اند تا سوابق سلامت خود را به صورت آنلاین ذخیره کنند. اما این سوابق به دلیل یکپارچه نبودن سیستم‌های مراکز درمانی ناکارآمد هستند و در طرح صیانت تلاش شده تا ساختاری یک دست و منظم برای پرونده‌های سلامت در نظر گرفته شود.
در این حالت اینترنت ملی تعاملی متناسب با اطلاعات را بر اساس نیازهای فردی ارائه می‌دهد. این قابلیت ممکن است منجر به تغییرات قابل توجهی در رفتار مصرف کننده شود (به عنوان مثال، ترک سیگار، تغییر در رژیم غذایی) که می‌تواند سلامت را تا حد زیادی بهبود بخشد.
علاوه بر این، تلاش پزشکان در مدیریت اطلاعات سلامت افراد برای ساده سازی خدمات و کاهش هزینه‌ها است و باعث کوتاه شدن مدت بستری شدن افراد در بیمارستان شده است. در این اطلاعات تأکید بیشتری بر مراقبت‌های پیشگیرانه می‌شود، که افراد را ملزم میکند تأثیر رفتارهای مختلف (مانند سیگار کشیدن و عادات غذایی) بر سلامت خود را درک کنند.
میتوان گفت که طرح صیانت نیاز کاربران مجازی در دسترسی به اطلاعات بهداشتی قابل اطمینان را رفع میکند و کانالهای ارتباطی قدرتمندی بین ارائه دهندگان مرابتهای بهداشتی و سایر متخصصان ایجاد میکند.
مزایای بالقوه پرونده سلامت در طرح صیانت
با استفاده از پرونده سلامت پزشکی در طرح صیانت، مصرف کنندگان می‌توانند پرونده‌های جامع و مطمئن ایجاد کنند که اطلاعات مربوط به مراقبت‌های دریافتی از سازمانهای مختلف را در مدت زمان طولانی دریافت کند. کاربران مجازی می‌توانند از این سوابق برای نظارت و ارزیابی وضعیت سلامتی خود استفاده کنند و در صورت تمایل می‌توانند به منظور ارائه خدمات مختلف به مراکز درمانی، بیمارستانها و پزشکان مختلف دسترسی داشته باشند.
در طرح صیانت نوعی قابلیت ارائه می‌شود که مراکز درمانی را قادر میسازد در شرایط اضطراری به سوابق بیمار دسترسی پیدا کنند – کاری که در صورت عدم ذخیره آنلاین پرونده‌ها بسیار دشوار خواهد بود.
همه گیر بودن دسترسی به اینترنت ملی در توسعه پرونده‌های پزشکی آنلاین ملاحظه قابل توجهی است زیرا اطمینان می‌دهد که همه مصرف کنندگان می‌توانند چنین سوابق را نگهداری کنند و این سوابق از تعداد زیادی از مکان‌های غیرقابل پیش بینی مانند خانه یا دفتر مصرف کننده قابل دسترسی است. ، مطب ارائه دهنده مراقبت یا آمبولانسی که به اورژانس پاسخ می‌دهد
ایمنی پرونده سلامت در طرح صیانت
مانند تمام برنامه‌های الکترونیکی دیگر پرونده‌های پزشکی مبتنی بر طرح صیانت، نیاز به توجه زیاد امنیتی دارند تا خطرات افشای اطلاعات کاربران به حداقل برسد. سوابق پزشکی شخصی باید هم در برابر افراد تایید نشده، افراد خارجی که سعی در نفوذ به سیستم دارند و حتی کسانی که وب سایت‌ها را اداره و نگهداری می‌کنند، محافظت شوند.
اکثر سرویس‌های موجود از رمزگذاری SSL برای محافظت از ارتباطات داده‌ها بین کاربران و وب سایت میزبان استفاده می‌کنند. این سیستم رمزگذاری ترکیبی از نام کاربری و گذرواژه‌ها است (که به طور ایمن از طریق اینترنت ملی ممکن خواهد شد) که برای احراز هویت کاربران نهایی استفاده می‌شود.
سیستم‌هایی که با شناسه کاربر و رمزهای عبور کار می‌کنند می‌توانند دسترسی ایمن به انواع برنامه‌ها را به طور منطقی – اما نه به طور کامل – ایجاد کنند. اگر از سوابق آنلاین در ارائه خدمات بیشتر استفاده می‌شود ، ممکن است توصیه شود که احراز هویت کاربر به صورت سختگیرانه انجام شود؛ که شامل: سیستم‌های رمزنگاری کلید عمومی و ارائه مدارک شناسایی کاربر می‌شود.
تعدادی از مسائل تجاری و سیاسی نیز باید حل شود. سازمانهایی که پرونده‌های بهداشتی آنلاین را ذخیره می‌کنند، باید سیاست‌هایی را ایجاد کنند که حریم خصوصی و امنیت را برای دسترسی خود کاربر به پرونده‌ها و در نهایت مراکز پزشکی و شاید شرکت‌های بیمه، محققان و دیگران، به طور کامل حفظ شود. همچنین ممکن است قوانینی برای استفاده سازمان‌ها از سوابق آنلاینی که در اختیار دارند، مورد نیاز باشد.
حال چندین سوال راجع به نحوه پیاده‌سازی این طرح وجود دارد که تا زمان ارائه کامل این طرح بی جواب خواهند ماند. مثلا:
در چه شرایطی پزشکان قادر خواهند بود توصیه‌هایی در مورد آزمایشات پزشکی لازم یا تداخل دارویی احتمالی به کاربران ارائه دهند؟ تا چه حدی باید به آنها اجازه داده شود سوابق بیماران را برای اطلاعاتی که ممکن است منجر به بازاریابی مستقیم شود استخراج کنند؟ در چه شرایطی باید پرونده‌ها در اختیار سازمانهای بهداشت عمومی و محققان قرار گیرد؟
طرح صیانت و نظارت بر بیمار
اینترنت ملی فرصتی برای نظارت بهتر بر سلامت کاربران فعال مجازی، ارائه مراقبت‌های خانگی از طریق مشاوره‌های ویدئویی با ارائه دهندگان خدمات پزشکی (در بخش مراقبت‌های بالینی) و کنترل تجهیزات پزشکی در خانه است. اهداف چنین فعالیتهایی کمک به تشخیص زودهنگام مشکلات احتمالی برای سلامتی افراد، اعم از حملات قلبی تا نارسایی احتقانی قلب و دیابت است. این رویه کاهش نیاز به مداخله بالینی و هزینه‌های بالای درمانی در بیمارستان را به همراه خواهد داشت.
. این برنامه‌ها نیازی به تصویر ویدئویی ندارند. پزشک متخصص به سادگی با برنامه‌های موجود در شبکه به صدای قلب و ریه‌ها گوش می‌دهد و علائم حیاتی و ضربان قلب الکترونیکی را در نظر می‌گیرد. اینگونه نظارت برای بیماران مبتلا به بیماری‌هایی مانند نارسایی احتقانی قلب و مرحله پایانی بیماری کبد مفید است؛ چراکه بدون احتیاج به جابجایی از مزایای خدمات پزشکی بهره‌مند می‌شوند. مراقبت‌های خانگی با روش‌های موجود در طرح صیانت و مراقبت‌های بهداشتی سازگار است.
نقش اینترنت ملی در مراقبت های خانگی
از سال 1975، تعداد آژانس‌های بهداشتی خانگی از 2300 به تقریبا 8500 افزایش یافته است، در حالی که تعداد تخت‌های بیمارستانی به ازای هر 1000 فرد ثبت نام شده از 51 به 28.8 کاهش یافته است. به طور مشابه، تعداد بیمارانی که تحت مراقبت‌های خانگی قرار می‌گیرند بین 1982 تا 1994 تقریباً سه برابر شده است. این اعداد تا حدی منعکس کننده تلاشهای سرمایه گذاران در بخش سلامت و سازمانهای مدیریت سلامت برای کاهش هزینه‌های مراقبت‌های ناشی از بستری طولانی مدت در بیمارستان است.
در کشور عزیزمان تا به امروز ، تلاشهای کمی برای نظارت بر بیماران در خانه انجام شده است. بیشتر تلاشها بر روی بیماریهای مزمن متمرکز شده است، اما با وجود طرح صیانت پروتکلهای خوبی برای مراقبت در خانه وجود خواهد داشت.
دستگاههایی که برای نظارت بیمار در خانه وجود دارند که نمونه‌های دقیقی از دستگاههایی است که در بیمارستانها استفاده می‌شود. تا به حال تلاش اندکی برای توسعه و توزیع دستگاههای کوچک خانگی انجام شده است که عملکرد همتایان بیمارستانی بزرگتر را با کنترل کیفیت و پیکربندی از راه دور توسط ارائه دهندگان مراقبت پزشکی مجاز تقلید میکند. تقریباً هیچ یک از این دستگاه‌ها هنوز مشخصه‌های یک دستگاه قابل حمل یا با قابلیت استفاده آسان را ندارند.
تا حدی به دلیل این محدودیت‌ها، نظارت بر بیمار در خانه به اندازه مراجعه حضوری بیمار از محبوبیت خاصی برخوردار نشده است. اینترنت ملی تا مقدار زیادی می‌تواند این محدودیت‌ها را برطرف کند.
متخصصان قلب و سایر ارائه دهندگان مراقبت پزشکی ممکن است بتوانند دستگاه‌ها را با اتصال به اینترنت و بدون نیاز به مراجعه به بیماران از مطب خود برنامه ریزی کنند. توسعه دهندگان این سیستم تصور می‌کنند که این امر منجر به کاهش ویزیت مطب و بستری شدن در بیمارستان می‌شود، در نتیجه هزینه‌ها را کاهش می‌دهد در حالی که نظارت و مراقبت از بیمار بهبود می‌یابد، اما قبل از طرح صیانت ابزاری برای دریافت هزینه برای خدمات نظارت طراحی نشده بود.حال با خیالی راحت تر میتوان در خانه درمان شد.
امیدوار هستیم که سیستم اینترنت ملی بتواند فراتر از بیماران قلبی مفید واقع شود و شاید به بیماران دارای پمپ‌های دارویی کاشته شده اجازه دهد تا پزشکان از راه دور از طریق اینترنت داروهای خود را مصرف کنند و یا افراد وابسته به توصیه های پزشک خود رژیم غذایی خود را تغییر دهند.
پیشرفت‌های مستمر در فن آوری‌های محاسبات و ارتباطات می‌تواند استقرار گسترده تر سیستم‌های نظارت بر سلامت خانگی را ممکن سازد.
در نتیجه، دستگاههای پزشکی مانند گوشی پزشکی، گلوکومترها و دستگاههای الکتروکاردیوگرام می‌توانند برای پشتیبانی از اتصال به اینترنت برخوردار شده و با هزینه کم در اختیار مصرف کنندگان قرار گیرند. به مرور زمان، قابلیت‌های محاسبات و ارتباطات احتمالاً در تعدادی از دستگاههای دیگر گنجانده خواهد شد که می‌توانند به عنوان منابع اطلاعات بهداشتی یا تجهیزات ورزشی عمل کنند.
اگر خانه‌ای متصل به شبکه‌ی اینترنت باشد، میتوان از رایانه شخصی برای اتصال و کنترل تعدادی از دستگاههای نظارت پزشکی استفاده کند. اگرچه تعداد خانه‌هایی که دارای شبکه‌های محلی معمولی (LAN) عمدتا به دلیل هزینه بالای سیم کشی مناسب خانه و اختلال در آن اندک هستند، اما اتصال شبكه اینترنت را میتوان از طریق دستگاههای بی سیم برای تجهیزات پزشکی به هر اتاق در خانه ارائه داد.
در واقع، پیشرفت در دستگاههای سیستم‌های میکروالکترومکانیکی (MEMS)، همراه با پیش بینی‌های انجام شده در زمینه میکروالکترونیک، حسگرهای زیستی و مواد بیولوژیکی، می‌تواند منجر به تغییرات انقلابی در درمان‌ها، تحویل داروها و سیستم‌های نظارت و هشدار برای افراد مسن و کسانی شود که شرایط مزمن دارند. دستگاههای موجود در بازار، مانند ضربان ساز ، گوشی پزشکی بی سیم و دستگاههای اندازه گیری قند خون، می‌توانند با قابلیت اتصال به شبکه اینترنت ملی تقویت شوند.
دوربین‌های ویدئویی دیجیتال با وضوح بالا که توسط کاربران مجازی برای مقاصد تفریحی یا سایر اهداف تهیه می‌شوند ممکن است در برنامه‌های مراقبت‌های بهداشتی نیز مفید واقع شوند.
بعید است که مانیتورینگ خانه به اتصالات پهنای باند بالا از خانه‌ها به اینترنت ملی نیاز داشته باشد زیرا این نوع خدمات به زیر ساخت بسیار قوی و پیچیده نیازی ندارد. با این حال، در پروژه‌های سنگین‌تر مانند مراکز درمانی، محققان مجبور بودند با پیچیدگی سیستم‌های شبکه کنار بیایند تا اطمینان حاصل شود که همه بیماران شرکت کننده به طور مداوم به پهنای باند متوسط دسترسی دارند، که اغلب با شرکت کابل یا تلفن محلی برای اتصال یک مکان خاص قرارداد می‌بندند. این موضوع نیز با وجود اینترنت ملی رفع خواهد شد. زیرا همانگونه که گفته شد وجود اینترنت ملی باعث بالا رفتن پهناثی باند می‌شود و این پهنای باند مناسب برای دسترسی همگان یکسان خواهد بود.
تاسیسات، اتصال، و هزینه‌های پشتیبانی بعدی بخش بزرگی است که هزینه‌های نظارت را به خود اختصاص داده است. پهنای باند یک مسئله مهمتر برای سازمانهای ارائه دهنده است که باید اطمینان حاصل کنند که امکانات آنها می‌تواند بار کلی نظارت بر دستگاههای متعدد را تحمل کند (به عنوان مثال ، اگر صدها هزار بیمار مبتلا به نارسایی احتقانی قلب در خانه تحت نظارت باشند).
در این مرحله ، برآورد پهنای باند کلی مورد نیاز ارائه دهندگان خدمات نظارت دشوار است زیرا مشخص نیست که چه تعداد بیمار به طور همزمان یا توسط یک سرور تحت نظارت قرار می‌گیرند. اگر سخت افزار مانیتورینگ فقط داده‌های خلاصه و هرگونه ناهنجاری را تشخیص دهد ، بار در شبکه کاهش می‌یابد، مگر اینکه داده‌های خام دقیق درخواست شود.
اینترنت ملی و دستگاههای ریموت پزشکی
نظارت خانگی نیاز به قابلیت اطمینان بالایی دارد تا اطمینان حاصل شود که داده‌ها به طور منظم و معمول منتقل می‌شوند و سطح بالایی از امنیت برای جلوگیری از تغییر داده‌ها هنگام انتقال از شبکه.
عوامل دیگر به همان اندازه یا بیشتر برای تکامل نظارت خانگی مهم هستند. حتی تلاشهای ناچیز نظارت نیز موثر نخواهد بود مگر اینکه سازوکارهایی به کار گرفته شوند که ارائه دهندگان مراقبت را قادر سازد تا داده‌های تحت نظر را بازبینی کرده، نقاط دورافتاده نگران کننده را شناسایی کرده و به موقع پاسخ دهند. نیاز به نظارت بر تعداد زیادی از بیماران در خانه می‌تواند منجر به ظهور دسته جدیدی از متخصصان بهداشت جانبی شود.
علاوه بر این، استفاده موثر از چنین حجم زیادی از داده‌های تحت نظارت مستلزم کاهش خودکار داده‌ها و تکنیک‌های تجزیه و تحلیل داده‌های هوشمند است. برای برخی از افراد (به عنوان مثال، بیماران مبتلا به دیابت یا نارسایی احتقانی قلب) ، این رویکرد می‌تواند نظارت پزشکی دقیق را ایجاد کند که می‌تواند نتایج کوتاه مدت و بلند مدت را بهبود بخشد.
اما، اگر به طور نامناسب مورد استفاده قرار گیرد، می‌تواند فرصتهای وسیعی را برای نفوذ غیر ضروری و ناخواسته به حریم خصوصی همه مصرف کنندگان مراقبت‌های بهداشتی فراهم آورد.
مزایای نظارت بر خانه را نمی‌توان به طور کامل درک کرد مگر اینکه برای بازدیدهای مجازی از خانه و نظارت از راه دور هزینه ای پرداخت شود. علاوه بر این، اگر بخواهیم از سوء استفاده‌ها جلوگیری کنیم، سیاست‌های حفاظت از محرمانه بودن داده‌های جمع آوری شده از این طریق باید از قانون برخوردار شوند. حتی قوی ترین روش‌های رمزنگاری نمی‌تواند از براندازی یک سیستم توسط احزاب دارای منافع مالی قوی در نقض رازداری داده‌های بیماران جلوگیری کند.
به نظر میرسد چالش‌هایی که باید برای ارائه این سطح از نظارت بر آنها غلبه کرد بیشتر غیر فنی هستند تا فنی، و آنها شامل مسائل مربوط به ساختار سازمانی و بازپرداخت آنها هستند تا قابلیت‌های شبکه.
با اینکه استفاده از اینترنت ملی برای نظارت بر خانه بسیاری از امور را ساده‌تر میسازد، اما باید در نظر داشته باشید که امکان استفاده از آن برای اصلاح دستگاههای پزشکی خانگی و تنظیمات آنها از راه دور وجود ندارد. برای مثال، پس از مشاوره از راه دور یا بررسی داده‌های نظارت بر منزل ، ارائه دهنده مراقبت ممکن است بخواهد تنظیم مقدار ساعات نظارتی دستگاه بیمار را تغییر دهد. در صورت نبود اعمال فیزیکی این امر کاری غیر ممکن به نظر میرسد.
برای بیمار چنین قابلیت‌هایی در حال حاضر می‌تواند تاثیر زیادی بر مراقبت‌های بهداشتی، به ویژه در محیط‌های روستایی داشته باشد. اگرچه کنترل از راه دور چنین تجهیزاتی برای برخی از بیماران غیر ضروری خواهد بود، اما ممکن است در مواردی که دارای معلولیت هستند یا صرفاً به منظور راحتی، جذاب باشد.
دیدگاهتان را با ما در میان بگذارید